Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2008

Συνbloggιτες μου, μήπως τους βοηθάμε να λαδώσουν το σύστημα τους;;;

Το σύστημα της διαφθοράς είναι ένα σύστημα πολλαπλών εξισώσεων και φοβάμαι ακόμα περισσότερων μεταβλητών παραμέτρων.
Κοινός τόπος όλων, είναι ότι το σύστημα έφτασε στα όρια του.
Και οι πρώτοι που το καταγγέλλουν είναι οι άμεσα υπεύθυνοι διαχειριστές του.
Οι νομοθετούντες. Οι ασκούντες εξουσία. Οι δικάζοντες. Οι ενημερώνοντες.
Λογικό. Πρέπει να το συντηρήσουν.

Όπως διάβαζα τις προτάσεις μας, ψυχανεμίστηκα το μοιραίο.

Οι αρχιερείς, πολύ πιθανά θα κάνουν μικρές διορθωτικές αλλαγές προκειμένου απλά και μόνο να το συντηρήσουν. Πιθανά, όσο η ευφυΐα και η χρήση τεχνοκρατών και όχι κομματικών managers τους το επιτρέψει.

Ένα μικρό παράδειγμα. Γιατί δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ;; Γιατί ένα κόμμα μετά από δέκα χρόνια εξουσίας ανακαλύπτει την αναξιοκρατία και τις κομματικές και ψηφοθηρικές προσλήψεις;;
Γιατί ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν το κάνει στα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του;;
Δέκα και κάτι χρόνια μετά τους αλήστου μνήμης πρασινοφρουρούς, ο νόμος Πεπονή -τα ΜΜΕ της εποχής τον μνημονευουν σαν τον Παρθενώνα του 20ου αιώνα- έρχεται να βάλει κανόνες στις προσλήψεις στο Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.
Το ΠΑΣΟΚ, έχει ήδη ανακαλύψει, ότι δεν μπορεί να καλύψει πια τις ανάγκες του σε ψηφοθηρικές προσλήψεις. Αφήνει ανικανοποίητους περισσότερους ψηφοφόρους από όσους μπορεί να ικανοποιήσει.
Και ανακαλύπτει τη αξιοκρατία. Οι βουλευτές έχουν πια μια δικαιολογία για τους κομματικούς πελάτες τους. Συντηρεί την μεγαλοσύνη σου, το να πεις στον κομματάρχη σου «δεν γίνεται κουμπάρε, να δώσει το παιδί ΑΣΕΠ», παρά να πεις ότι ο συνάδελφος σου βουλευτής έχει μεγαλύτερες άκρες.
Και πάνω που το σύστημα δέχεται ένα καλό service*, μια καλή συντήρηση, αυξάνει τις αντοχές του, βάζεις μια άλλη παράμετρο. Τους συμβασιούχους. Και μάλιστα, ανακαλύπτεις και τις συμβάσεις έργου. Μη τους φορτώνεσαι και δια βίου. Μην τους δίνεις και την ευκαιρία να κατοχυρώσουν δικαιώματα. Μην τους πληρώνεις και εισφορές. Και όταν ξανατεντώσει το σύστημα, ανακαλύπτεις το stage, και πάλι ορδές ανασφάλιστων. Και δεν τους πληρώνεις και από εθνικά χρήματα. Οι έρημοι οι κουτόφραγκοι πληρώνουν τους πελάτες σου.
Και το σύστημα ξαναφθάνει στα όρια του. Και πάλι αφήνεις ανικανοποίητους περισσότερους από όσους μπορείς να ικανοποιήσεις. Και τώρα;; Το πρώτο βήμα είναι να βγάζεις φιλιππικούς για την γενιά των 700 Ευρώ. Το δεύτερο, όταν νοιώσεις ότι αυτοί οι νέοι κωπηλάτες δεν παραμυθιάζονται, ε, τι να κάνεις; Θα ξανακάνεις αυστηρό τον ΑΣΕΠ. Και άντε πάλι.

Σκέφτομαι μήπως απλά τους δίνουμε ιδέες για να κάνουν ένα service, να κάνουν μια αξιόπιστη συντήρηση στο σύστημα τους.

8 σχόλια:

Trifon Triantafillidis είπε...

.


Κατερίνα προφανώς αυτό κάνουμε, το κάνουμε χιλιάδες χρόνια τώρα από τότε που υπάρχει εξουσία και εξουσιαζόμενοι, δυνατοί και αδύνατοι, προνομιούχοι και μη προνομιούχοι, τσιφλικάδες και κολλήγοι, αστοί και προλετάριοι (φτιάξτε μόνοι σας όσα δίπολα θέλετε, ελεύθερα), από τότε δηλαδή που υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία.

Kαι το σύστημά τους ναι έχεις δίκιο, το φτιάξαμε καλύτερο. Για να μην πάμε πολύ παλιότερα ας αρχίσουμε μα λέμε ότι το σύστημα έγινε καλύτερο από τότε που καθιερώθηκε το οκτάωρο, οι κοινωνική ασφάλιση, από τότε που έπεσε η χούντα, από τότε που έγινε το ΕΣΥ, από τότε που έγινε το ΕΚΑΣ, από τότε που έγινε το ΑΣΕΠ, πάλι ο καθένας μπορεί να συμπληρώσει ελεύθερα ότι θέλει εδώ.

Υπάρχουν δυο τρόποι να δούμε τους εαυτούς μας. Είτε σαν φιλοξενούμενους στο ΔΙΚΟ τους σύστημα, είτε σαν ισότιμα μέλη. Είτε σαν λαθρεπιβάτες στο ΔΙΚΟ τους τραίνο, είτε σαν επιβάτες που έχουν πληρώσει κανονικά το εισιτήριο.

Όσο και αν ΑΥΤΟΙ προσπαθούν να με κάνουν να νοιώσω το αντίθετο, εγώ τουλάχιστον λαθρεπιβάτης σε αυτό το τραίνο δεν νοιώθω. Το εισιτήριο το έχω πληρώσει κανονικά και με το παραπάνω, το τραίνο και το σύστημα όποιο και αν είναι αυτό ΔΕΝ τους το χαρίζω. Αν θέλουν ας έρθουν να με βγάλουν σηκωτό και με το ζόρι, εγώ θα κλωτσάω, θα φτύνω και θα ρίχνω μπουνιές.

Κοινωνικές κατακτήσεις με την Μια και Δια Παντός δεν υπάρχουν. Δικαιώματα χαρισμένα δεν υπάρχουν. Το σημείο ισορροπίας κάθε φορά καθορίζεται από το πόσο αντιστεκόμαστε εμείς, από το πόσο ασκούμε τα δικαιώματα μας, από το πόσο φωνάζουμε για να αποκτήσουμε περισσότερα.

Αυταπάτες δεν έχω. Η μάχη, η κάθε μάχη, η όποια μάχη, ποτέ δεν θα κερδηθεί οριστικά, ποτέ δεν θα χαθεί για πάντα.

Υπάρχει και η άλλη όψη. Αν δηλαδή πιστεύουμε ότι το σύστημα είναι έτοιμο να καταρρεύσει και είμαστε έτοιμοι να του δώσουμε μια κλωτσιά να πάει παρακάτω και να φωνάξουμε «όλη η εξουσία στα σοβιέτ» ή κάτι ανάλογο ρε παιδί μου, καταλαβαίνεις τι λέω. Εγώ τουλάχιστον σήμερα δεν νοιώθω έτσι.

Αυτό που νοιώθω να κάνω είναι να κάτσω να γράψω ένα μικρό απολογισμό για το τι κάναμε μέχρι τώρα με τις Προτάσεις ενάντια στη Διαφθορά, να ξεκινήσω μια κουβέντα για το τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα. Πεζά και ταπεινά πράγματα δηλαδή, να δούμε πότε θα βρω χρόνο.

Christos Moissidis είπε...

Οι προβληματισμοί και των δυο σας, είναι από τους καλλίτερους που έχω διαβάσει έως τώρα! Ο Τρύφων -πολύ σωστά - διακρίνει κάποιο αποτέλεσμα κάπου στο τέλος, ενώ η Κατερίνα, διατηρεί ακόμη - πάλι πολύ σωστά - κάποιες επιφυλάξεις...

Κι όμως, το γεγονός ότι οι πολίτες πια δεν κοιμούνται και δεν ονειρεύονται και διεκδικούν την καθημερινότητά τους, αποτελεί από μόνο τουμια σημαντική κοινωνική μεταβολή η οποία αργά ή γρήγορα, θα φέρει και αποτελέσματα!

Το αν προσφέρουμε τις γνώσεις μας και τις προτάσεις μας "δωρεάν", άρα "υπερ πίστεως και πατρίδος"... όπως κι αν αυτό ερμηνεύεται, ένα μπορεί να είναι το σχόλιο μου: Η γνώση, είναι το μοναδικό αγαθό που μπορεί κάποιος να προσφέρει απλόχερα, χωρίς ποτέ να φτωχαίνει!

Ας αντιγράψουν, ας κλέψουν, ας σφετεριστούν, ας... ας... ας... Η προσωρινότητα του καθενός μας και κυρίως των εχόντων τα της εξουσίας... της όποιας εξουσίας, κρίνεται καθημερινά! Άρα, ποιοι αξίζουν και ποιοι όχι φαίνεται από μίλια μακρυά.

Όμως, δεν ζούμε ούτε στο '70, ούτε στο '80, ούτε καν στο '90. Το ψάρι, πριν ξεψυχήσει, "χτυπιέται"! Όσο κι αν χτυπιέται, στο τέλος, "μεζές" θα καταλήξει.

marianaonice είπε...

Κατερίνα μου αυτό ακριβώς είναι που λες!! Όλα όσα μας χαρίζονται δήθεν σαν κεκτημένα από αγώνες, μάλλον είναι το δόλωμα για να τσιμπήσουμε και να πάψουμε να διεκδικούμε για λίγο, μέχρι να το πάρουμε χαμπάρι, να ξαναρχίσουμε για να μας δώσουν κάτι άλλο, που στην ουσία τους ίδιους βολεύει και όχι εμάς! Δυστυχώς το έχω καταλάβει από καιρό και δεν διατηρώ καμία ελπίδα. Θα σου πω ένα παράδειγμα από το χώρο της Δικαιοσύνης. Κάποτε φώναζαν ότι οι δικαστές διοικούνται από εγκάθετους διορισμένους ανώτατους δικαστές που έχουν τη δυνατότητα να επεμβαίνουν στο έργο τους!Θεσμοθετήθηκε λοιπόν οι διοικήσεις των μεγάλων Δικαστηρίων να εκλέγονται από τα μέλη τους και να προέρχονται από αυτά και συγκεκριμένα από έναν Πρόεδρο και δύο δικαστές. Λοιπόν σταμάτησε ο θεσμός του διορισμένου, (που όσο κακός και αν ήταν, σε κάθε περίπτωση ήταν ανώτερος των διοικουμένων σε βαθμό και δεν είχε και πολλές δυνατότητες να παρέμβει επειδή δεν γνώριζε πρόσωπα και ομάδες)και άρχισαν οι κομματικές ομαδοποιήσεις μεταξύ των δικαστών, που πήραν χρώματα πράσινο, ΄μπλε και λίγο κόκκινο και από εκεί και πέρα άρχισαν οι διασυνδέσεις, οι φιλίες και οι παραχωρήσεις για να είναι αρεστοί και εκλέξιμοι και στη συνέχεια και αναγνωρίσιμοι στα κόμματα εξουσίας!! Τότε άρχισε και το μεγάλο ...κακό κατά τη γνώμη μου γιατί μπήκε η πολιτική εμφανώς στους δικαστικούς χώρους και η διάβρωση όπως καταλαβαίνεις ήταν μεγαλύτερη! Παραχωρήθηκε λοιπόν το παραπάνω σαν κατάκτηση ελευθερίας στο δικαστικό σώμα και κατάντησε πληγή του και κατά τη γνώμη μου αιτία των σημερινών κακών του!!
Οι εγκάθετοι ήταν απόμακροι και δεν μπορούσαν να επηρεάσουν πολλούς ούτε να πάρουν το ρίσκο να γίνουν ...ρόμπα!! Κατάλαβες τώρα; Αχ Κατερίνα έχω τόσα να πω για το χάλι της Δικαιοσύνης, που κάποτε θα γράψω βιβλίο. Θα ετοιμάσω όμως κάποιες αναρτήσεις και εγώ εν καιρώ μόλις ξεμπλέξω από τα΄δύσκολα αυτών των καιρών.
Να είσαι καλά φίλη μου. Νομίζω ότι έπιασες το πρόβλημα στην πηγή του!!

Ναπoλέων είπε...

Αγαπητή Κατερίνα,
ενώ κάνεις σωστή περιγραφή των επιφαινόμενων, των αποτελεσμάτων, καταλήγεις, μόνο απ' αυτά, σε μιά απαισιοδοξία για τον, λεγόμενο, λαϊκό παράγοντα:
Αν μείνει όπως είναι, σίγουρα τα αποτελέσματα θα είναι ίδια ή παραπλήσια με τα περιγραφόμενα...
Το ζητούμενο είναι να υπάρχει συνεχής πίεση προς τους «απαρατσίκ», τους Επαγγελματίες της Διαδικασίας (ΕτΔ), όπως, συλλήβδην, τους αποκαλώ εγώ, από έναν «λαϊκό παράγοντα», όποιου μεγέθους στην αρχή, ας ελπίσουμε μεγαλύτερου αργότερα, για να κάνουν συνεχείς ...επιδιορθώσεις.

Και βέβαια να αναδειχτούν τα «όπλα» και οι μέθοδοι αντίστασης στην φθορά, ακόμα κι αν κωλυσιεργούν οι ΕτΔ.
Γίνεται! Σε διαβεβαιώ.

Αγαπητή Mariana on ice,
εξίσου απαισιόδοξη κι εσύ, προχωράς και παραπέρα με τα μελανά χρώματα που περιγράφεις μιά κάποια αυτοδιοικητική ρύθμιση που έγινε για τους δικαστές, με επιχείρημα την κομματική ομαδοποίηση τους.
Όπως άλλωστε έγινε και στα Πανεπιστήμια μετά την κατάργηση του κλειστού κογκλάβιου καθηγητών/εκλεκτόρων.
Έ, και;;;
Ήταν καλλίτερα πρίν;;;
Ο κομματισμός μάς μάρανε... ή μήπως τα ΙΔΙΑ τα κόμματα, που από χώρος επεξεργασίας ιδεών έχουν καταντήσει {όχι μόνον στην Ελλάδα...} απλοί μηχανισμοί κατάληψης της εξουσίας;;;
ΑΥΤΟΣ ο κομματισμός από ΑΥΤΑ τα κόμματα είναι σίγουρα καταδικαστέος. Όχι όμως να απεμπολήσουμε και κάθε δημοκρατική εξέλιξη από φόβο μην ...μολυνθεί από τον τωρινό κομματισμό.
Τα κόμματα πρέπει να ...επισκευάσουμε!
Αλλοιώς είναι εφαρμογή του «πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι» όσα λές.

ΑΣΕΠ, Πανεπιστήμια, Δικαστικοί, ΚΕΠ, Καποδίστριας... ήταν σωστές εξελίξεις, άσχετα με το χάλι στο οποίο τά καταντήσαμε.
Κάτι ωφέλιμο περισσεύει πάντα.

marianaonice είπε...

Ναπολέων ίσως έχεις δίκιο. Μ' αυτά που συμβαίνουν στη ...δημοκρατία μας, φοβάμαι ότι έχουμε αρχίσει ν΄ αναπολούμε περασμένες όχι και τόσο δημοκρατικές εποχές...Είναι φοβερό, μας έκαναν να πιστεύουμε ότι είμαστε ανίκανοι για δημοκρατία και δημοκρατικές ελευθερίες, αφού δεν μπορούμε να τη διαχειριστούμε σωστά! Φταίμε εμείς, ή μήπως το σύστημα βρίσκει πάντα τον τρόπο να κατευθύνει τα πράγματα εκεί που το βολεύουν, ακόμα και τα κεκτημένα δικαιώματά μας που πετύχαμε μετά από αγώνες!!
Κανείς δεν ξέρει και είναι πολύ απαγοητευτική η κατάσταση η οποία θα μου επιτρέψεις να πιστεύω ότι δεν έχει γυρισμό...

bready είπε...

Φυσικά και το σύστημα βρίσκει πάντα τρόπο να κατευθύνει τα πράγματα εκεί που το βολεύει, αλλά σίγουρα φταίμε κι εμείς, γιατί το αφήνουμε.
Γιατί έχουμε πάψει ν' αντιδρούμε και δεχόμαστε τα πάντα παθητικά, ως θεατές, φοβούμενοι μην τυχόν χάσουμε τη βολή μας.
Αλλά εκεί ακριβώς πατάει και το σύστημα.
Και ναι, δεν υπάρχει επιστροφή, αν δεν αντιδράσουμε.

Ναπoλέων είπε...

@ Αγαπητή Μαριάνα,
θα σέ "μαλώσω", αν επιμένεις να είσαι τόσο απαισιόδοξη και θα αρχίσω να σέ προσφωνώ... Mariana-in-ice!
Ξεχνάς τον ...Εθνικό Ύμνο της αισιοδοξίας; "Από αγκάθι βγαίνει ρόδο";
Ήδη αυτή εδώ η προσπάθεια πρέπει να σού δίνει κάποια μόρια αισιοδοξίας!
Δεν πρέπει;;;

@Beready
Μαζί σου!

αγάπη-αφοπλισμός-ειρήνη
Ναπολέων

marianaonice είπε...

Ναπολέων δεν είμαι από τους ανθρώπους που δεν αγωνίζονται! Ποτέ δεν δέχομαι παθητικά ό,τι κακό συμβαίνει. Αντίθετα αντιδρώ ευθέως και επιτίθεμαι σε κάθε τι παράνομο και άδικο. Δεν φοβάμαι να αντιδράσω. Αλλά να, ξέρεις πάντα διαπίστωνα ότι ήμουν μόνη!! Ακόμη και αυτούς που θεωρούσα συναγωνιστές μου, διαπίστωσα ότι τις περισσότερες φορές λαϊκίζουν και όταν έρχεται η ώρα να συγκρουστούν ευθέως με το σύστημα θέτοντας σε κίνδυνο τη δική τους βολή,τότε το παίζουν λογικοί και υποχωρούν! Εκ του ασφαλούς και χωρίς "απώλειες" αγώνας δεν γίνεται Ναπολέων και δεν ξέρω πόσοι είναι σήμερα διατεθειμένοι να "σπάσουν αυγά" για να κάνουν ομελέτα! Έχουμε βολευτεί, δυστυχώς και αν κάποιοι ακόμη επιμένουμε να ισιώσουμε τα στραβά μάλλον είμαστε γραφικοί και ονειροπόλοι!
Πάντως έχεις δίκιο! Αυτή εδώ η προσπάθεια πράγματι μου δίνει όχι αισιοδοξία αλλά παρηγοριά ότι δεν έχω μείνει η μόνη που εξακολουθώ να κοπανάω το χέρι στο μαχαίρι!!
Καθημερινά φίλε μου αγωνίζομαι, κυρίως λόγω της δουλειάς μου, να σώσω ό,τι περισώζεται από τη ρεμούλα που βλέπω γύρω μου, αλλά ένας κούκος, άντε και άλλοι δυό τρεις σαν και μένα δεν φέρνουν την άνοιξη! Ο χώρος της Δικαιοσύνης, από όποιο μετερίζι και αν την υπηρετεί κανείς, είναι σφιχτά εναγκαλισμένος από το σύστημα! Ακόμη και αυτή η συμμετοχή μου στους bloggers, είναι μια μορφή αντίστασης για μένα, αφού εδώ μέσα βρίσκω ανάσες από το σύστημα που με πνίγει... Περιμένω να θεμελιώσω την ελάχιστη σύνταξη για να παραιτηθώ και τότε θα ελευθερωθώ πραγματικά!!
Να είσαι καλά και σ΄ ευχαριστώ που συζητάς μαζί μου.