Η πρόταση που έχω να καταθέσω είναι η εξής:
-ΟΡΙΟ ΘΗΤΕΙΩΝ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΟΥΣ-ΠΑΝΤΟΥ.
-ΟΡΙΟ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΗ ΘΕΣΗ ΤΩΝ Δ.Υ.
-ΟΡΙΟ ΣΤΙΣ ΠΑΝΤΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ
Εξήγηση: Όταν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας «εκλέγεται», με βαση το Συνταγμά μας για 2 το πολύ θητειες, για μενα είναι εκ των ουκ ανευ ότι ολοι οι αιρετοι συμπολιτες μας δεν θα εχουν δικαιωμα στο εκλεγεσθαι για περισσοτερο από αυτό το οριο. Και εξηγω τι εννοω ολοι.
-Κανεις δημοσιος υπαλληλος δεν θα υπηρετει στην ιδια θεση για πανω από 5 χρονια.
-Οριο για τους διορισμενους προεδρους, γραμματεις, διευθυνοντες συμβουλους κτλ. σε κρατικους οργανισμους-επιχειρησεις-στρατο-σωματα ασφαλειας.
-Οριο για τους αιρετους εκπροσωπους των εργαζομενων στα συνδικατα.
-Οριο για τους αιρετους εκπροσωπους στην Τ.Α.
-Οριο για τους αιρετους αντιπροσωπους στη Βουλη, όπως και στο Ευρωκοινοβουλιο.
Με αυτό τον απλο, αλλά συναμα και δυσκολο, τροπο βαζουμε ένα φρενο στην δημιουργια επαγγελματιων δημαρχων, βουλευτων, προεδρων, συνδικαλιστων και προσπαθουμε ώστε η Δημοσια Διοικηση να είναι ευελικτη και ως προς αυτό το κομματι.
6 σχόλια:
Συμφωνώ με τη θέσπιση ορίων για τις θητείες σε όλες τις θέσεις.
Ωστόσο θα ήθελα να θέσω και μία κόμα πρόταση. Είναι δυνατόν το κράτος να θεωρεί τους πολίτες του ανίκανους στα 65 να οδηγήσουν λεωφορείο, να κουρέψουν, να μπούνε να κάνουν μάθημα και να τους επιτρέπει να γίνονται υπουργοί. Δηλαδή μόνο το Υπουργιλίκι θέλει εμπειρία που εντελώς τυχαία αποκτάται στα 70; Μήπως πρέπει να δούμε και θέμα ηλικίας σε κάποιες θέσεις;
Σωστη η παρατηρηση, δεν το ειχα σκεφτει. Συμφωνω.
Ορια όχι μόνο στις θητείες αλλά κι εντός του δημοσίου που υπάρχουν διοικητικές θέσεις θα πρέπει να θεσπιστεί οι υπάλληλοι να μην καταλήγουν να πάρουν σύνταξη απο το ίδιο πόστο στο οποίο διορίστηκαν. Πρέπει ο κάθε διοικητικός να έχει μια σφαιρική γνώση γύρω απο τα αντικείμενά του. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα είναι κάποιοι οι "αγαπημένοι" συγκεκριμένων αρχών και επομένως αυτοί που ξέρουν, οι 'ειδικοί' κι αρα οι εσαεί στην ίδια θέση...
Ελενη καλησπερα.
Πολυ σωστη η θεση σου, το εχω βαλει και εγω στην προταση μου.
Γενικά συμφωνώ με τη λογική περιορισμένης θητείας και θα πρέπει νομιζω να εφαρμοστεί και στους βουλευτές που για πολλούς λόγους δε προσφέρουν πολλα μετα τις 2-3 τρείς θητείες.
Ωστόσο, ας είμαστε λίγο πιο "χαλαροί" και ίσως προοδευτικοί στην επιλογή των προσώπων. Το να περιορίσουμε τόσο απόλυτα ΟΛΕΣ τις θητείες μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα σε μια μικρή χώρα με περιορισμένο δυναμικό ανθρώπων με προσόντα. Μπορεί να βρεθούμε δηλαδή στο σημείο που θα έχουμε έναν ικανό διευθύνοντα σύμβουλο σε μία ΔΕΚΟ που φέρνει συνεχώς καλά αποτελέσματα κερδοφορίας, αύξησης της απασχόλησης κλπ. Πώς να τον στείλουμε σπίτι του;
Ίσως να περιορίζαμε τη θητεία των αιρετών προσώπων μόνο και να εμπιστευόμασταν την κρίση της δημόσιας διοίκησης για τους δημόσιους λειτουργούς;
Αντώνη πάνω στην πρόταση σου θέλω να διακρίνω δύο ξεχωριστές περιπτώσεις:
1) Μία περίπτωση των αιρετών εκπροσώπων
2) Δεύτερη περίπτωση των διορισμένων
Στην περίπτωση των αιρετών θέσεων ο περιορισμός της θητείας είναι χρήσιμος εκεί όπου η μακροχρόνια παραμονή στην θέση μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες που να ευνοούν τον ήδη εκλεγμένο ή να κάνουν εύκολη την κατάχρηση της εξουσίας για ίδιο όφελος. Έτσι στην περίπτωση ενός δημάρχου βλέπω λογικό να υπάρχει το όριο δύο θητειών. Το ίδιο και σε ένα πρόεδρο μιας μεγάλης συνδικαλιστικής ένωσης.
Από την άλλη, για αιρετές θέσεις σε πολυμελή σώματα όπως είναι η Βουλή ή η Ευρωβουλή βρίσκω το μέτρο μάλλον αχρείαστο. Οι θέσεις είναι πολλές, ο ρόλος είναι νομοθετικός όχι εκτελεστικός άρα και η δυνατότητα της διαφθοράς περιορισμένη. Τα όρια στη διάρκεια της θητείας μάλλον περιορίζουν τις επιλογές των ψηφοφόρων χωρίς να εξασφαλίζουν κάτι σημαντικό. Στην περίπτωση των βουλευτών το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών μπορεί να συμβάλλει καλύτερα στην κατεύθυνση αυτή. Έτσι οι υποψήφιοι δεν θα χρειάζεται να ξοδεύουν περιουσίες για να εκλεγούν, άρα δεν θα είναι επιρρεπείς σε οικονιμικές εξαρτήσεις.
Όσο αφορά τους διορισμένους.
Εδώ πρέπει να αποφασίσουμε για το γενικότερο κριτήριο. Ο καινούριος δεν σημαίνει απαραίτητα και πιό ικανός και πιό αδιάφθορος. Τι κάνουμε όταν σε κάποιο οργανισμό, σε μιά υπηρεσία έχουμε κάποιον διευθυντή που με ακτικειμενικά κριτήρια είναι ικανός, αποτελεσματικός και τίμιος; Τον αντικαθιστούμε υποχρεωτικά με κάποιον άλλο λιγότερο ικανό; Και τον πρώτο τι τον κάνουμε; Τον κάνουμε απλό υπάλληλο; Υποδιευθυντή; Μα έτσι πάλι δεν έχουμε τον κίνδυνο εκεί που είχαμε ένα μάλλον τίμιο να έχουμε δύο μάλλον διεφθαρμένους που αλληλοκαλύπτει ο ένας τον άλλο;
Τι θα γίνει σε μια υπηρεσία με 4 υπαλλήλους; Θα γίνουν όλοι κάποτε με την σειρά τους διευθυντές άσχετα με τις ικανότητές τους;
Εγώ νομίζω ότι το κύριο στοιχείο για την επιλογή στελεχών πρέπει να είναι η ικανότητα. Διαφθορά είναι να επιλέγουμε τους λιγότερο ικανούς.
Δημοσίευση σχολίου