Το κατακάθι

Ελευθεροτυπία 20/1/2008

......

Από την καθημερινή του ζωή ο καθένας από μας ξέρει, γιατί έρχεται σε επαφή με ένα κομμάτι και της διαφθοράς και της γαϊδουριάς εξουσίας, χρήματος και υπαλλήλων τους.
Υποψιάζεται τι γίνεται και παραπέρα και συμπληρώνει τις γνώσεις του από τις μαρτυρίες των γνωστών, φίλων και συγγενών του. Όταν δεν συμμετέχει και ο ίδιος ενεργά στη διαιώνιση της διαφθοράς.
Με την υπόθεση Ζαχόπουλου, όμως, ο λαός έχει τη μοναδική ευκαιρία να δει ζωντανά και χωρίς αμφισβητήσεις το έργο που παίζεται δίπλα του και επάνω του. Στην πλάτη του, για την ακρίβεια.
Έμαθε, ας πούμε, από πρώτο χέρι, ότι ένας διαγωνισμός για την πρόσληψη 148 ανθρώπων ήταν στημένος, για να προσληφθούν οι ημέτεροι, και μόλις κινδύνεψε να γίνει βούκινο ακυρώθηκε. Αναρωτιέται ευλόγως κανείς: Αυτοί οι 148 δεν είχαν συμμετοχή στο στήσιμο του διαγωνισμού; Δεν έγλειψαν, δεν υποχρεώθηκαν, δεν πίεσαν, δεν χρησιμοποίησαν ό,τι αθέμιτο μπορούσε ο καθένας για να προσληφθούν με τρόπο, κριτήρια και προσόντα που δεν προβλέπονται από το νόμο; Αν όχι όλοι, πόσοι από αυτούς; Και τι έργο θα παρείχαν στο κοινωνικό σύνολο μετά, ως εργαζόμενοι του Δημοσίου, με λειψά προσόντα; Όποιο έργο παρέχουν και οι χιλιάδες συνάδελφοί τους, που λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα και την παραγωγή έργου και υπηρεσιών, με ποιότητα και επάρκεια -έργου- υπανάπτυξης. Όσοι από αυτούς έχουν ενταχθεί εκεί έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους. Και όχι με το σπαθί τους. Πόσοι είναι αυτοί οι τελευταίοι; Λίγοι.
Θα πει κανείς ότι αυτός είναι ο τρόπος που το ίδιο το κράτος επιβάλλει στις προσλήψεις. Λάθος. Αυτός είναι ο τρόπος που οι ίδιοι οι πολίτες επιβάλλουν στο κράτος. Η υπόθεση Τσέκου το επιβεβαιώνει περίτρανα.
Αν οι πολίτες χρησιμοποιούσαν τα ένδικα δικαιώματά τους, για να υπερασπιστούν το ύψιστο δικαίωμα στη δουλειά, δηλαδή στην επιβίωση, κανένας βουλευτάκος ή γραμματέας, ή υπουργίσκος ή κομματάρχης δεν θα τολμούσε να μπαζοβγάζει τους δικούς του, θεωρώντας το κιόλας δικαίωμά του.Και η δημόσια διοίκηση δεν θα στελεχωνόταν από αυτούς που στελεχώνεται, και την κάνουν να λειτουργεί σαν σατραπεία σαπιοκάραβου. Και δεν θα καταδίκαζε σε παράλυση ολόκληρο το μηχανισμό λειτουργίας υπηρεσιών, επιχειρήσεων, επενδύσεων, έργων, προγραμμάτων. Ούτε θα αντιμετώπιζε τους πολίτες έξω από αυτήν, αλλά και τους πολίτες που τη στελεχώνουν με οπτική γωνία, άλλοτε κολλητών σε μικροαπατεωνιά ή χοντροαπατεωνιά και άλλοτε υπηκόων ενός βεζύρη.
Αν οι πολίτες, που υποχρεώνονται στον εκβιασμό των προσλήψεων, υποχρεώνοντας με τη σειρά τους τα «γλειψίματά» τους, τα «μέσα», τα «δόντια», τα «βύσματα», όπως καθένας πολύ καλά ξέρει ότι ονομάζονται, να παρέμβουν παράνομα.

Αν θέλει κανείς να παραμένει υπήκοος, δεν έχει παρά να διαλέγει σαν υπαίτιο το κράτος. Για να διαιωνίζεται έτσι η κατάσταση.

Αν θέλει κανείς να είναι πολίτης, είναι υποχρεωμένος να αναλάβει και την ευθύνη της εξουσίας του πολίτη. Αλλά αυτό απαιτεί αγώνα και ξεβόλεμα.
Η ευκολία και η φυσικότητα με την οποία οι πρωθυπουργικοί σύμβουλοι συναγελάζονται με εκδότες και δημοσιογράφους κάνει φανερό στο λαό την ευκολία διείσδυσης της κυβερνητικής ισχύος στα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εξυπηρέτηση αλλήλων. Και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ενημέρωση του λαού.
Επίσης, αυτή η ευκολία και φυσικότητα, με την οποία όλοι οι εμπλεκόμενοι επιχειρηματίες, που αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται δημοσιογράφοι, συναγελάζονται με την παρακάμαρα της κεντρικής εξουσίας, φανερώνει την εξάρτησή τους όχι μόνο από την κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά και από τους μηχανισμούς ισχύος της δημόσιας διοίκησης, όπως είναι οι εφορίες, οι πολεοδομίες, οι διωκτικοί μηχανισμοί, παράγοντες της δικαιοσύνης και ό,τι άλλο μπορεί «να σου κάνει τη δουλειά», που λέει κι ο κόσμος
..............................
Και πού το βρίσκετε το θράσος να σκληρίζετε, ότι υπερασπίζεστε τα δίκια και τη φωνή του κοσμάκη, αν ο κοσμάκης αυτός δεν σας χειροκροτούσε κιόλας μέσα στη βλακεία του, αντί να σας γιαουρτώνει όλους όπου σας βρίσκει;

Η υπόθεση Ζαχόπουλου ήταν μια ευτυχισμένη στιγμή στην ιστορία της χώρας. Ενα κομμάτι από το πιο βρόμικο, κατακάθι βγήκε στην επιφάνεια. Και θα προσπαθήσει να ξανασωθεί με όσα μέσα διαθέτει. Ρουφιανεύοντας πάντα, απειλώντας, τσατσίζοντας.

Αλλά ο τρόπος για να σωθεί είναι ένας: Να ξεχάσει ο λαός το όνομά του. Και να συνεχίσει να το χειροκροτεί. Ή να μοιρολατρεί. Πράγμα πιθανότερο.
Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης